اشعار

 ای مــقـــامت فـراتـر از مــریــم           ای شکــوهـت رسـاتــر از حــــوّا

ام کــلــثــوم ! خــواهـــر زیــنــب           عــصــمــت الله دوم زهـــــــــــرا

پیـش پایـت تــمام حـــور و ملـک           در رکـــــوع و سـجــــود افتـــاده

نـســل بــرتـر ز خــانــوادۀ نــور!           دخـت مــــولا و فـــاطـــمــه زاده

ای حـجـابـت فــرشـتــه را چــادر           حــوریـان در طـواف مـعـجـر تو

آن قـــدر نـــاز داری ای بــانـــو!           بـال جـبـریــل فــرش مـعــبـر تـو

از نـفـسـهایت ای نسـیـم بـهـشـت!           بــوی عــطــر و گــلاب می آیـــد

الـتـمــاس دعـای نـیــمــه شــبــان           ســوی تـو مــسـتــجـاب مــی آیــد

تو کـجــا و تــبــار نـاپـاکـان....!؟           تـو مــلـیـکـه ز عــالـم مـلـکــوت!

تـو بـهـشـتــی چـه نـسـبـتـی داری           به کویــر و به دوزخ و برهـوت؟

قرص خورشید و زمهیر سیاه...!؟           جمع ایـمـان و کـفـر ممکن نیـست

هرکـــه ایــن قصـه را کنـد بــاور           به خدا شیـعـه نیست مـؤمن نیست

انــتــهـای عـــروج جــبــرائـــیــل           اولــیــن پـــلـــۀ مــــقــــام شـــمــا

کـــربــلا زنـده مــانـــده امــا، بــا           خــطــبــۀ زیـنـب و کـــلام شــمــا

مـثــل زیـنـب غــروب عــاشــورا           داغـــــــدار بــــــرادرت بـــــودی

آمــــــدی در حـــوالـــی گــــودال           و کــمــک حــال مـــادرت بـودی

دست سنگـیــن عـصـر عــاشــورا           روی مـــاه تو را کــبـود، نــمــود

آن طـرف زیـنـبــی که بـود سـپـر           این طـرف تـو مـیـان آتـش و دود

مـثـل زینب مـیــان بــزم شـــراب           تکــیـــه گـــاه یــتــیــم اربـابــــــی

کـربـلا؛ کوفـه؛ شـام؛ کرب و بـلا           تـا مـدیــنـه چـو مـاه، مــی تــابــی

زیـنـب و تــو؛ مـکـمــل عـشـقـیــد           تو درخشـنده؛ زیـنب المـاس است

ادبـــت در مـقــابـــــل خـــواهــــر           در مثل، چون حسین و عباس است

مور را رخصت تمجید سلیمان ها نیست           پیشگاه کرمت عرصۀ جـولان ها نیست

از کـرامات فـراوان تو خـوبـان مـاتـنـد           این همه حُسن در اندیشۀ انسان ها نیست

باید ادیـان پی اوصاف تو تـحـقـیق کنند           گفتن از شخصیتت وسع مسلمان ها نیست

عصمت از فاطمه داری که مطهّر شده ای           احتیاجی پی این امر به برهان ها نیست

شعر اگر بهر تو کم گفته شده خُرده مگیر           سیر اوصاف تو در قدرت عَمّان ها نیست

نقش تو نیست کـم از زینب کبـری بانو           گرچه حک نام تو در صفحۀ اذهان ها نیست

شـام زیـر لـگـد خـطـبـۀ تو جـان میـداد           مثل تو هیچ کسی فـاتـح میدان ها نیست

رمز عـرفان اثـر سجـدۀ پـیـشانی توست           احتیاجی سر این سفره به عرفان ها نیست

خواستی تا همه جـا صحبت زینب باشد           مدح و مرثیه اگر از تو به دیوان ها نیست

ام کـلثوم شدن زینب و زهرا شدن است           حرف عشق است در آن صحبت عنوان ها نیست

ازدواج تو و نـمـرود مـدیـنـه؟ هـیـهـات           نخی از چادر تو قسمت شیطان ها نیست

نـمـک سـفـرۀ افـطـار پــدر هـسـتـی تو           لذتی بی تو در این شیر و در این نان ها نیست

میشود گفت ز تو از غم و درد تو نگفت؟           مدح خوب است ولی مکفی گریان ها نیست

یوسفت در عوض چاه به گـودال افـتـاد           چون تو دلسوخته در یثرب و کنعان ها نیست

سر و سامان تو را نیزه ای از پا انداخت           خیمۀ سوخته جای سر و سامان ها نیست

نـاز پـروردۀ دسـتـان پُـر از مـهـر عـلی           شأن تو ناقـۀ عـریـان و بیـابان ها نیست

دور تا دور تو با هـلـهـله جـمـعـیت بود           بزم می طشت طلا جای پریشان ها نیست

هرچه گفتم کـمی از قدر و مقـام تو نشد           مور را رخصت تمجید سلیمان ها نیست

از قرائن این چنین پیداست در را دیده است           ما شنیدیم، او ولیکن چل نفر را دیده است

قبل ضربت خـوردن مولا و شایـد قبل تر           بارها در کوچه ها داغ پـدر را دیـده است

آنکه عمری با حسن خون جگر را خورده بود           بین تشتی عاقبت خون جگر را دیده است

صبر پنهان داشت در کرب و بلا از این جهت           دور از چشم همه رنج سفر را دیده است

در که جای خود، پدر که جای خود، در شهر شام           چل نفر که هیچ از این بیشتر را دیده است

ام کـلـثـوم است یا زیـنـب نمی دانم کـدام!           دور خواهر خواهری چندین نفر را دیده است

بارها این شـرم بی انـدازه او را می کشد           اینکه زینب پیش او داغ پسر را دیده است

شرم او یک بار اما می کشد او را دو بار           اینکه هم در دشت هم در تشت سر را دیده است

جانی به بدن هست ، ولی تاب و توان نیست         در گریه مقامی ست که در آه و فغان نیست

در مــدح شـــما اشک روان کار زبـان کرد         چون حرف تمام است نیازی به دهان نیست

ای مـحـو بـه زیـنـب شــده، ای زینب ثـانی          شان تو عـیــان بــوده به والله نـهــان نیست

والله که از خطبه تو کــوفـه تـکــان خـورد          چیزی که عیان است که حاجت به بیان نیست

زینب چوحسین است و تویی مثل ابالـفضل          با بـودن تــو زینب کـبــری نـگــران نیست